پراشتهایی عصبی - اختلال پرخوری

پراشتهایی عصبی - اختلال پرخوری این دو اختلال مربوط به اختلال در تغذیه می باشند. علایم اولیه مشابه این دو اختلال که حداقل یک بار در هفته و در مدت سه ماه متوالی ادامه دارد، دوره پرخوری: صرف میزانی از غذا در یک دوره زمانی کمتر از دو ساعت، که مشخصا بیشتر از مقداری است که اکثر مردم می توانند طی همین مدت و تحت شرایط مشابه بخورند. خوردن خیلی سریع. خوردن تا زمانی که سیری توام تا احساس ناراحتی ظاهر شود، خوردن مقدار زیاد غذا در زمانی که فرد از لحاظ جسمی گرسنه نیست، خوردن در تنهایی احساس تنفر از خود یا احساس گناه شدید پس از پرخوری از نشانه های دوره پرخوری است. این دوره لزوما به یک موقعیت محدود نمی شود ناتوانی در کنترل خوردن: این مسئله می توان به صورت احساس ناتوانی در توقف خوردن یا کنترل نوع یا حجم غدای مصرفی باشد. برای مثال، فرد ممکن است وقتی تلفن زنگ بزند، کماکان به خوردن ادامه دهد، در حالی که اگر کسی سرزده وارد اتاق شوند، خوردن را متوقف کند تفاوت ها اختلال پرخوری و پراشتهایی عصبی هر چند اختلال پرخوری و پراشتهایی عصبی هردودر پرخوری و ناتوانی در کنترل خوردن مشترک هستند، اما این دو اختلال در بعضی از جنبه های اساسی با هم تفاوت دارند که عبارتند از: پاکسازی

فرد مبتلا به پر اشتهایی عصبی، اعمال نامتناسبی را به صورت مفرط و مکرر در جهت جبران پرخوری و انجام می دهد که به روش های پاکسازی معروف هستند. به عنوان مثال استفراغ کردن بلافاصله پس از خوردن غذا که به وسیله تحریک رفلکس عق زدن انجام می گیرد، روزه داری یک روزه یا بیشتر از آن. ورزش شدید در زمان و مکان نامناسب تا حدی که مانع فعالیت های مهم فرد می شود و علی رغم آسیب یا سایر عوارض طبی ادامه می یابد. محدودیت رژیم غذایی: مبتلایان به پر اشتهایی عصبی به طور معمول در فواصل بین پرخوری ها، محدودیت رژیم غذایی واضح یا برنامه ریزی شده ای را برای کاهش وزن دارند در پراشتهایی عصبی اول رژیم غذایی سپس پرخوری رخ می دهد و در اختلال پرخوری اول پرخوردن و سپس رژیم غذایی روی می دهد. میزان بهبودی در مبتلایان به اختلال پرخورییشتر از کسانی است که مبتلا به پر اشتهایی عصبی هستند.