تریکوتیلومانیا چیست

بخش۱ وسواس کندن مو (تریکوتیلومانیا Trichotillomania) به درمان دارویی و رفتاری توام با هم نیاز دارد. درمان دارویی هم باید دوره خود را بگذراند و با یک دوره دو ماه یا سه ماهه امکان درمان تقریبا وجود ندارد. لذا باید حتما تحت نظر یک روان پزشک باشید و به توصیه او عمل کرده و درمان را تا زمان مورد نیاز ادامه دهید. وجه مشخصه این نوع اختلال کاهش مو و وجود موهای کوتاه و شکسته در کنار موهای بلند و طبیعی در نواحی دیگر است. کندن مو دردناک نیست، هر چند خارش و سوزش در نواحی مبتلا ممکن است وجود داشته باشد. مو خوری نیز ممکن است متعاقب با وسواس مو کنی دیده شود. کندن مو، ممکن است یک اختلال کاملا خوش خیم باشد و یا ممکن است در زمینه اختلالات شدید روانی رخ دهد. این بیماران معمولا به نظر نمی رسد از رفتارشان ناراحت باشند. مو کنی ظاهرا در زنها شایعتر از مردان است. عموما در دوره کودکی و نوجوانی آغاز می شود. ولی در سنین بالاتر نیز ممکن است شروع شود. در موارد شروع دیر رس بیماری، احتمالا وجود اختلال دیگر همراه آن می باشد. بطور معمول این اختلال پیش از 17 سالگی آغاز می ‌شود. در مواردی که سن آغاز علایم قبل از 6 سالگی باشد - در صورت اقدام تخصصی مناسب - پاسخ به درمان بهتر و موفق ‌تر خواهد بود. در این مرحله استفاده از درمان ‌هایی نظیر هیپنوتیزم-درمانی (هیپنوتراپی)، رفتار درمانی و درمان‌ های حمایتی نتایج بسیار خوبی خواهند داشت. در صورتی که سن آغاز علایم بعد از 13 سالگی باشد، احتمال مزمن شدن بیماری بیشتر و نیازمند درمان طولانی‌تری می‌باشد. عادت پیچیدن مو به دور انگشت اغلب در دوران کودکی ایجاد می‌ شود. اگر چه در برخی موارد این عادت پس از مدتی از بین می ‌رود ولی ممکن است زمینه ‌ساز ابتلا به وسواس کندن مو باشد. بنابراین با مشاهده ‌ی آن باید اقدامات درمانی لازم را آغاز نمود تا از تثبیت بیماری و تبدیل آن به تریکوتیلومانیا پیش‌گیری شود. درمان مرحله آگاهی نیاز است شخص بتواند تمامی موقعیت هایی را که در آنها شروع به کندن موی خود می کند، شرح دهد. با این روش دستان خود را در موقعیت مذکور بیشتر کنترل می کند.