رفتاردرمانی چیست

رفتاردرمانی چیست فرض پایه این درمان این است که رفتار غیرتطابقی را می‌توان بدون پیدا کردن بینش به علل زمینه‌ای آن، تغییر داد. علایم رفتاری به‌عنوان صورتی ظاهری در نظر گرفته می‌شوند و نه نشانه‌ای از یک مشکل عمیق‌تر. رفتاردرمانی بر پایه نظریه یادگیری، از جمله شرطی شدن کنشگر (operant) و کلاسیک قرار دارد.

شرطی شدن کنشگر بر این فرض استوار است که رفتار با عواقب آن شکل می‌گیرد؛ اگر رفتار به‌طور مثبت تقویت شود، افزایش می‌یابد؛ و اگر تنبیه شود، کاهش می‌یابد؛ و اگر به آن پاسخی داده نشود، خاموش خواهد شد. شرطی شدن کلاسیک بر این فرض استوار شده است که رفتار در اثر همراه بودن یا همراه نبودن با محرک‌های به‌وجودآورنده اضطراب شکل می‌گیرد. درست همان‌طور که سگ‌های ایوان پاولف (pavlov)، هنگامی‌که صدای زنگ با گوشت مرتبط شده بود، شرطی شده بودند و با صدای زنگ بزاقشان ترشح می‌شد، یک فرد می‌تواند به‌گونه‌ای شرطی شود که در موقعیت‌های خنثائی که با اضطراب مرتبط شده‌اند، احساس ترس کند. با جدا کردن اضطراب از موفقیت، رفتار اجتنابی و اضطرابی کاهش خواهد یافت. اعتقاد بر این است که رفتاردرمانی برای رفتارهای غیرتطابقی کاملاً واضح و مشخص بیشترین اثر را دارد (بر مثال وسواس‌های عملی، پرخوری، سیگار کشیدن، لکنت زبان و اختلالات عملکرد جنسی). در درمان وضعیت‌هائی که می‌توانند به شدت از عوامل روان‌شناختی تأثیر بپذیرند (برای مثال ، آسم، درد، و بی‌خوابی)، می‌توان برای القای آرامش پذیری (relaxation) و کاهش استرس‌های تشدیدکننده از روش‌های رفتاری استفاده کرد